Nowy wystrój bloga! YEEEEEEEY! Jak Wam się podoba?! Bo mi bardzo! <ojej! nieskromność się odzywa! a to nie jest moja natura> A autorką szablonu jest moja kochaniutka Ola! <@olaa6996> Dziękuję Ci Skarbie x
Jeśli chcecie być informowani o nowych notkach, bądź rozdziałach, zostawcie swoje nazwy TT w komentarzu, lub napiszcie mi na pocztę :)) Pozdrawiam xx
26 stycznia 2013
25 stycznia 2013
Powrót do pisania...
Pół roku temu skończyłem z pisaniem, ale nie potrafię. Muszę pisać! W ten sposób mówię do Ciebie, April. 6 miesięcy temu pisałem ostatni raz w swoim pamiętniku. Dokładnie 17.12.12r. W tym czasie byłem na wielu spotkaniach, randkach, ale z każdą dziewczyną było mi źle. Za bardzo tęsknię za Tobą, za Twoim dotykiem, słowami, uśmiechem... samym byciem. Czasem myślę, by po prostu do Ciebie przyjść, lecz nie chcę narażać mamy, siostry i chłopców na tak duże cierpienie. Wiem, jak bardzo mnie kochają i ze wzajemnością. Wiem, też co by czuli.
Bywają takie dni, kiedy sobie myślę: 'Dam radę! Znajdę tą dziewczynę, ułożę sobie życie, wiem to!' Ale są też takie dni: 'Cholera! Nie! Nie poradzę sobie! April, potrzebuję Cię.' Chłopcy i Gemma dobrze wiedzą jakie emocje mną targają. Wiedzą też o moich rozważaniach, na temat odejścia stąd. Mama wie tylko trochę na ten temat, bo nie chcę jej sprawiać tyle bólu. Chłopaki starają się mnie pocieszać, natomiast moja kochana siostra płacze z powoduje mojej rozpaczy. Zaczyna krzyczeć, gdy mówię jej o tym, że chcę zacząć drugie, lepsze życie. By zapomnieć choć na chwilę o tęsknocie, wychodzę z chłopakami się upić. Wiem, to dość niedojrzałe rozwiązanie, ale pomaga.
Dziś wieczorem idę zobaczyć nowy club otworzyli w centrum Londynu. Niall postanowił wybrać się ze mną. Taki wieczór singli. Tak więc April, do napisania jutro po południu. Muszę mieć czas, by odespać kaca. Wiem, ze tego nie pochwalasz i patrzysz na mnie z góry kiwając głową z niedowierzaniem, jak Twój Harry się zmienił, ale zrozum, to ułatwia mi życie chociaż na kilka godzin.
Bywają takie dni, kiedy sobie myślę: 'Dam radę! Znajdę tą dziewczynę, ułożę sobie życie, wiem to!' Ale są też takie dni: 'Cholera! Nie! Nie poradzę sobie! April, potrzebuję Cię.' Chłopcy i Gemma dobrze wiedzą jakie emocje mną targają. Wiedzą też o moich rozważaniach, na temat odejścia stąd. Mama wie tylko trochę na ten temat, bo nie chcę jej sprawiać tyle bólu. Chłopaki starają się mnie pocieszać, natomiast moja kochana siostra płacze z powoduje mojej rozpaczy. Zaczyna krzyczeć, gdy mówię jej o tym, że chcę zacząć drugie, lepsze życie. By zapomnieć choć na chwilę o tęsknocie, wychodzę z chłopakami się upić. Wiem, to dość niedojrzałe rozwiązanie, ale pomaga.
Dziś wieczorem idę zobaczyć nowy club otworzyli w centrum Londynu. Niall postanowił wybrać się ze mną. Taki wieczór singli. Tak więc April, do napisania jutro po południu. Muszę mieć czas, by odespać kaca. Wiem, ze tego nie pochwalasz i patrzysz na mnie z góry kiwając głową z niedowierzaniem, jak Twój Harry się zmienił, ale zrozum, to ułatwia mi życie chociaż na kilka godzin.
- Twój Harry
___________________________________________________________________________________
Kochani! Postanowiłam kontynuować imagin, który teraz przeradza się w opowieść. Nie wiem, jak długa będzie. Wiem, że Was tym męczę, ale proszę! Jeśli czytacie, poświęćcie chwilę na KOMENTARZ. Chcę wiedzieć, czy warto to ciągnąć, czy mam dla kogo pisać :) Pozdrawiam xx
22 stycznia 2013
Błędy ...
Moja koleżanka, kochana Julitka... napisała mi już dużą ilość błędów, które popełniłam. Z góry przepraszam za nie! I znowu proszę o WYROZUMIAŁOŚĆ. Jeśli czytacie moje wypociny to prosiłabym także o komentarze, chcę wiedzieć czy Wam się podoba czy nie. Pozdrowienia! xx
Ostatnia kartka z pamiętnika...
Doskonale pamiętam ten dzień, w którym pierwszy raz ją ujrzałem. Było
to rozpoczęcie roku szkolnego w londyńskim colleg'u. Wyglądała jak
niewinny anioł. Biła od niej ogromna energia. Miała długie blond włosy i
niebieskie oczy. Już wtedy zapragnąłem ją poznać! Następnego dnia
zapoznałem się z dziewczyną. To było krótkie:
-Cześć! Jestem Harry. - Ona na to:
-April! Miło mi Cię poznać.
I wtedy zrozumiałem tą energię! Przecież w kwietniu wszystko się budzi do życia, rozkwita, miesiąc ten jest pełen magii. Zupełnie jak ona.
Zaczęliśmy się spotykać. Chodziliśmy na spacery po parku, odkrywaliśmy miejsca, w których nikt jeszcze nie był. Rozmawialiśmy o wszystkich i o niczym. Czasem nawet, było to milczenie, ale nie była to niezręczna cisza. Potrzebowaliśmy pomilczeć, porozmyślać, posiedzieć i popatrzyć sobie głęboko w oczy, co zazwyczaj kończyło się niekontrolowanym wybuchem śmiechu. Bywało też tak, że pozwalaliśmy by po naszych twarzach spływały łzy, łzy smutku, wzruszenia, radości.
Po roku czasu byliśmy nierozłączni. Nawet zaznaczyliśmy to na drzewie, pisząc: 'PRZYJACIELE NA WIEKI'. Zapoznałem ją także z moimi czterema przyjaciółmi, którym mówiłem dosłownie wszystko. Jedyną rzeczą, której nie wiedzieli, to moja miłość. Liam, Niall, Louis, Zayn i ich dziewczyny: Dan, Perrie i El oraz moja przyjaciółka od razu pokochali się jak rodzeństwo. Od pierwszego dnia szkoły czułem coś do April. To było takie ciepło na sercu, gdy ją widziałem i motylki w brzuchu, gdy ją przytulałem. Bałem się jej wyznać, że się w niej zakochałem. Zakochanie... skąd to wiem?! Czułem, a poza tym naukowcy prowadzili badania, w których wykazano, że po 4 miesiącach zauroczenia następuje etap miłości. Tak więc, tylko ten pamiętnik wiedział o moich uczuciach. Po kolejnych 4 miesiącach zdobyłem się na odwagę. Zbliżały się święta Bożego Narodzenia. Tamtejszej zimy wyjątkowo w Lobdynie padał śnieg. Postanowiłem zabrać April w nasze miejsce w parku. Była to ławeczka przy rzece skryta za laskiem płaczących wierzb. Nikt jej nie widział i nie słyszał, co się dzieje za drzewami. April ubrana była w habrowy płaszczyk, czerwony beret i szalik oraz lakierowane buty tego samego koloru. Po półgodzinnej rozmowie na naszej ławce przerwałem jej monolog, który właśnie prowadziła i zacząłem:
-April. Znamy się już prawie półtora roku i chcę ci coś wyznać. Ale nie chcę, by zepsuło to naszą przyjaźń. Mam nadzieję, że to co teraz usłyszysz, nie zniechęci cię do mnie.
-Harry, ale o co chodzi?! Zaczynam się bać. - więc zacząłem mówić.
-Od pierwszego dnia szkoły na pierwszym roku collage'u, coś do ciebie poczułem. Wiedziałem, że to zauroczenie, chwilowe. Nie zmieniło to jednak faktu, że chciałem cię poznać bliżej. Od tamtego dnia. kiedy podszedłem i się przedstawiłem, byliśmy nierozłącznymi przyjaciółmi. Chciałem być przy tobie w każdej chwili mojego życia. Każdego dnia czekałem na nasze popołudnia. Były one dla mnie i wciąż są, jak narkotyk. Tak więc, na koniec chciałbym jeszcze powiedzieć: KOCHAM CIĘ - Zauważyłem, jak na jej policzkach spływają łzy. Myślałem, że 'zawaliłem całą sprawę', więc spytałem:
-Czy to łzy smutku i złości?
-Harry! Głuptasie! Czyś ty postradał zmysły?! To łzy szczęścia i wzruszenia. Ja też coś do ciebie czuję od dłuższego czasu... coś... to znaczy miłość.
Wyjąłem z kieszeni mojej kurtki małe pudełeczko, w którym znajdowało się złote serduszko z wygrawerowanymi imionaim 'HARRY & APRIL'. Nałożyłem jej naszyjnik na szyję, a ona nachyliła się i delikatnie dotknęła moich ust swoimi. Byłem wtedy w siódmym niebie. Nawet nie czułem tamtego zimna i mrozu, gdyż w środku czułem buchający ogień szczęścia. Do końca jednego z najwspanialszych dni w moim życiu, cieszyliśmy się swoim szczęściem. W sumie, to mało się zmieniło między nami, ale teraz wiem, że April należy tylko do mnie, a ja do niej. Nie ograniczamy się tylko do przytuleń. Idąc przez park, czy ulicę trzymamy się za ręce i pokazujemy sobie, że się kochamy w postaci słodkich pocałunków.
Następnego dnia postanowiliśmy ogłosić naszym najbliższym przyjaciołom, że ja i April jesteśmy parą. Oczywiście zareagowali z wielkim entuzjazmem!
Rok później obchodziliśmy z moją lubą naszą rocznicę. Miała być mała impreza gdzie najważniejszymi gośćmi byli: Zayn, Perrie, Liam, Danielle, Louis, Eleanor i Niall. Z rodzicami chcieliśmy spędzić święta. Tata mojej dziewczyny, postanowił przywieść ją do mojego domu. Rozmawiając przez telefon, kończyliśmy rozmowę:
-Kocham Cię! Całym sercem. Nie mogę się doczekać.
-Harry. Ja cię też kocham. Pamiętaj, że będę twoja na zawsze.
-A ja twój. Skarbie...
-Tak?
-W co się ubrałaś?
-Harry!
-Oj.. chcę tylko wiedzieć.
-Wyjeżdżam już z domu. Będę u ciebie za pół godziny. Pa. Kocham Cię!
-Ja Cię też, ściskam.
Po dwóch godzinach byłem w szpitalu. Nie wiedziałem, co tam robię. To było jakby na jawie. Nagle zobaczyłem lekarza wychodzące z sali, pod którą siedziałem.
-Wypadek był na tyle poważny, że nie udało nam się uratować ani April, ani jej ojca. - zwrócił się do mamy dziewczyny, jej sióstr i do mnie. Ja tylko upadłem na kolana, płacząc. Słyszałem też dalekie głosy i płacz kobiet, które były ze mną w szpitalu. Spytałem przez łzy lekarza:
-Czy mogę iść się pożegnać?
-Proszę. - odpowiedział lekarz.
Wchodząc do sali, zobaczyłem mojego aniołka leżącego w białej pościeli. Łzy zaczęły mi się cisnąć do oczu. Gdy złapałem jej rękę, nic już prawie nie widziałem, ale nagle od lamp odbiło się światło od czegoś na jej szyi. To było serduszko, które dałem jej rok temu. Postanowiłem je zachować. Ostrożnie odpiąłem zapięcie i zdjąłem naszyjnik. Na odwrocie obok naszych imion napisane było: 'NA ZAWSZE RAZEM'. Musiała to niedawno do grawerować. Wtedy rozpłakałem się na dobre. Pocałowałem jej już zimne usta. Wtedy wszedł lekarz i powiedział, że już muszę wyjść. Ja tylko kiwnąłem głową. Wyszeptałem w jej ucho: 'Na zawsze będę twój'. Poczułem smak jej ust ostatni raz.
I tak jest do dziś... mijają 2 lata po jej śmierci, a ja wciąż ją kocham i mam złote serduszko. Moją płonną nadzieją jest to, że jeszcze kiedyś kogoś pokocham, ale wiem, że to nie będzie takie silne uczucie jak do April. Zawsze będę o niej pamiętał, do końca swoich dni, a w drugim życiu nareszcie się spotkamy.
Na zawsze TWÓJ, Harry
-Cześć! Jestem Harry. - Ona na to:
-April! Miło mi Cię poznać.
I wtedy zrozumiałem tą energię! Przecież w kwietniu wszystko się budzi do życia, rozkwita, miesiąc ten jest pełen magii. Zupełnie jak ona.
Zaczęliśmy się spotykać. Chodziliśmy na spacery po parku, odkrywaliśmy miejsca, w których nikt jeszcze nie był. Rozmawialiśmy o wszystkich i o niczym. Czasem nawet, było to milczenie, ale nie była to niezręczna cisza. Potrzebowaliśmy pomilczeć, porozmyślać, posiedzieć i popatrzyć sobie głęboko w oczy, co zazwyczaj kończyło się niekontrolowanym wybuchem śmiechu. Bywało też tak, że pozwalaliśmy by po naszych twarzach spływały łzy, łzy smutku, wzruszenia, radości.
Po roku czasu byliśmy nierozłączni. Nawet zaznaczyliśmy to na drzewie, pisząc: 'PRZYJACIELE NA WIEKI'. Zapoznałem ją także z moimi czterema przyjaciółmi, którym mówiłem dosłownie wszystko. Jedyną rzeczą, której nie wiedzieli, to moja miłość. Liam, Niall, Louis, Zayn i ich dziewczyny: Dan, Perrie i El oraz moja przyjaciółka od razu pokochali się jak rodzeństwo. Od pierwszego dnia szkoły czułem coś do April. To było takie ciepło na sercu, gdy ją widziałem i motylki w brzuchu, gdy ją przytulałem. Bałem się jej wyznać, że się w niej zakochałem. Zakochanie... skąd to wiem?! Czułem, a poza tym naukowcy prowadzili badania, w których wykazano, że po 4 miesiącach zauroczenia następuje etap miłości. Tak więc, tylko ten pamiętnik wiedział o moich uczuciach. Po kolejnych 4 miesiącach zdobyłem się na odwagę. Zbliżały się święta Bożego Narodzenia. Tamtejszej zimy wyjątkowo w Lobdynie padał śnieg. Postanowiłem zabrać April w nasze miejsce w parku. Była to ławeczka przy rzece skryta za laskiem płaczących wierzb. Nikt jej nie widział i nie słyszał, co się dzieje za drzewami. April ubrana była w habrowy płaszczyk, czerwony beret i szalik oraz lakierowane buty tego samego koloru. Po półgodzinnej rozmowie na naszej ławce przerwałem jej monolog, który właśnie prowadziła i zacząłem:
-April. Znamy się już prawie półtora roku i chcę ci coś wyznać. Ale nie chcę, by zepsuło to naszą przyjaźń. Mam nadzieję, że to co teraz usłyszysz, nie zniechęci cię do mnie.
-Harry, ale o co chodzi?! Zaczynam się bać. - więc zacząłem mówić.
-Od pierwszego dnia szkoły na pierwszym roku collage'u, coś do ciebie poczułem. Wiedziałem, że to zauroczenie, chwilowe. Nie zmieniło to jednak faktu, że chciałem cię poznać bliżej. Od tamtego dnia. kiedy podszedłem i się przedstawiłem, byliśmy nierozłącznymi przyjaciółmi. Chciałem być przy tobie w każdej chwili mojego życia. Każdego dnia czekałem na nasze popołudnia. Były one dla mnie i wciąż są, jak narkotyk. Tak więc, na koniec chciałbym jeszcze powiedzieć: KOCHAM CIĘ - Zauważyłem, jak na jej policzkach spływają łzy. Myślałem, że 'zawaliłem całą sprawę', więc spytałem:
-Czy to łzy smutku i złości?
-Harry! Głuptasie! Czyś ty postradał zmysły?! To łzy szczęścia i wzruszenia. Ja też coś do ciebie czuję od dłuższego czasu... coś... to znaczy miłość.
Wyjąłem z kieszeni mojej kurtki małe pudełeczko, w którym znajdowało się złote serduszko z wygrawerowanymi imionaim 'HARRY & APRIL'. Nałożyłem jej naszyjnik na szyję, a ona nachyliła się i delikatnie dotknęła moich ust swoimi. Byłem wtedy w siódmym niebie. Nawet nie czułem tamtego zimna i mrozu, gdyż w środku czułem buchający ogień szczęścia. Do końca jednego z najwspanialszych dni w moim życiu, cieszyliśmy się swoim szczęściem. W sumie, to mało się zmieniło między nami, ale teraz wiem, że April należy tylko do mnie, a ja do niej. Nie ograniczamy się tylko do przytuleń. Idąc przez park, czy ulicę trzymamy się za ręce i pokazujemy sobie, że się kochamy w postaci słodkich pocałunków.
Następnego dnia postanowiliśmy ogłosić naszym najbliższym przyjaciołom, że ja i April jesteśmy parą. Oczywiście zareagowali z wielkim entuzjazmem!
Rok później obchodziliśmy z moją lubą naszą rocznicę. Miała być mała impreza gdzie najważniejszymi gośćmi byli: Zayn, Perrie, Liam, Danielle, Louis, Eleanor i Niall. Z rodzicami chcieliśmy spędzić święta. Tata mojej dziewczyny, postanowił przywieść ją do mojego domu. Rozmawiając przez telefon, kończyliśmy rozmowę:
-Kocham Cię! Całym sercem. Nie mogę się doczekać.
-Harry. Ja cię też kocham. Pamiętaj, że będę twoja na zawsze.
-A ja twój. Skarbie...
-Tak?
-W co się ubrałaś?
-Harry!
-Oj.. chcę tylko wiedzieć.
-Wyjeżdżam już z domu. Będę u ciebie za pół godziny. Pa. Kocham Cię!
-Ja Cię też, ściskam.
Po dwóch godzinach byłem w szpitalu. Nie wiedziałem, co tam robię. To było jakby na jawie. Nagle zobaczyłem lekarza wychodzące z sali, pod którą siedziałem.
-Wypadek był na tyle poważny, że nie udało nam się uratować ani April, ani jej ojca. - zwrócił się do mamy dziewczyny, jej sióstr i do mnie. Ja tylko upadłem na kolana, płacząc. Słyszałem też dalekie głosy i płacz kobiet, które były ze mną w szpitalu. Spytałem przez łzy lekarza:
-Czy mogę iść się pożegnać?
-Proszę. - odpowiedział lekarz.
Wchodząc do sali, zobaczyłem mojego aniołka leżącego w białej pościeli. Łzy zaczęły mi się cisnąć do oczu. Gdy złapałem jej rękę, nic już prawie nie widziałem, ale nagle od lamp odbiło się światło od czegoś na jej szyi. To było serduszko, które dałem jej rok temu. Postanowiłem je zachować. Ostrożnie odpiąłem zapięcie i zdjąłem naszyjnik. Na odwrocie obok naszych imion napisane było: 'NA ZAWSZE RAZEM'. Musiała to niedawno do grawerować. Wtedy rozpłakałem się na dobre. Pocałowałem jej już zimne usta. Wtedy wszedł lekarz i powiedział, że już muszę wyjść. Ja tylko kiwnąłem głową. Wyszeptałem w jej ucho: 'Na zawsze będę twój'. Poczułem smak jej ust ostatni raz.
I tak jest do dziś... mijają 2 lata po jej śmierci, a ja wciąż ją kocham i mam złote serduszko. Moją płonną nadzieją jest to, że jeszcze kiedyś kogoś pokocham, ale wiem, że to nie będzie takie silne uczucie jak do April. Zawsze będę o niej pamiętał, do końca swoich dni, a w drugim życiu nareszcie się spotkamy.
Na zawsze TWÓJ, Harry
Początki...
Początki są bardzo trudne. Trochę męczyłam się, żeby ten blog jakoś wyglądał. Oczywiście, kiedyś zmienię wygląd, bo ten, szczerze mówiąc mnie nie zadowala. Imagin, który będzie tu pierwszy, (i może ostatni, chociaż mam cichą nadzieję, że wena mnie jeszcze odwiedzi) powstał na przełomie września i października na język polski. :P Długo się zabierałam, by stworzyć blog i napisać na nim cokolwiek. Mam nadzieję, że ktoś przeczyta to, co tutaj napisałam i napiszę. Imagin zostanie umieszczony tu w przeciągu kilku dni. Jeśli, któryś z czytelników będzie potrzebował jakiś informacji, zapraszam na moje konto na Twitter'ze. Pozdrawiam! xx
Subskrybuj:
Posty (Atom)